"Skąd pochodzisz?" Dziewięć razy na 10, to pierwsze pytanie, które napotykam, kiedy spotykam nowych ludzi. Wiem, że naprawdę chcą mnie zapytać, jakie jest moje pochodzenie etniczne, ale gram z nimi w przyzwoitą małą grę i usuwam tę formalność z drogi, dopóki nie zbiorą się na odwagę, by zadać to pytanie.
„Los Angeles” - odpowiadam.
"Nie. Skąd tak naprawdę jesteś? ” oni trwają.
„Los Angeles, Kalifornia”.
"W porządku. Skąd są twoi rodzice? ”
Kiedy w końcu mówię im, że jestem Filipińczykiem, wita mnie jedno z następujących: „Nie wyglądasz jak zwykli Filipińczycy”. „Ale wyglądasz jak (wstaw jakiekolwiek pochodzenie etniczne Azjatów / Latynosów, ponieważ jestem z nimi wszystkimi powiązany)”. A mój ulubiony: „Czy na pewno?”
To, co dręczyło mnie przez całe moje życie, wydaje się być częstym zjawiskiem z moimi przyjaciółmi, którzy również nie wyglądają jak stereotypy ich kultury etnicznej. Moja przyjaciółka nie może być czarna z powodu jej bladej cery. Mój drugi przyjaciel musi być w połowie Azjatą, ponieważ mając 6'2 ”jest zbyt wysoki, by być w pełni Azjatą. Co takiego jest w tych fizycznych stereotypach, których niektórzy ludzie nie potrafią ominąć? I co ważniejsze, dlaczego ludzie pytający o twoje pochodzenie etniczne są obraźliwi?
Jestem w 100% Filipińczykiem. Moi rodzice wyemigrowali do Stanów z Filipin w latach 80., a ja urodziłem się i wychowałem w Los Angeles w Kalifornii. Miałem bladą skórę (która jest tak szanowana w kulturach azjatyckich) aż do 7 roku życia. To albo słońce Zachodniego Wybrzeża, albo genetyka ze strony rodziny mojego taty, ale moja biała cera zmieniła się w ładną złotą opaleniznę, którą od tamtej pory.
Problem nie polega na samym pytaniu; problem tkwi w zamiarze i reakcji na udzieloną odpowiedź.
Same Filipiny są również takim tyglem różnych kultur. Jestem pewien, że gdybym zainwestował czas i pieniądze w Ancestry.com, dowiedziałbym się, że mój pra-pra-pra-pradziadek jest przynajmniej częściowo Hiszpanem. (Ciekawostka z historii: Filipiny stały się hiszpańską kolonią w XVI wieku, zanim zostały przejęte przez Stany Zjednoczone, kiedy Hiszpania przegrała wojnę hiszpańsko-amerykańską). Połącz to wszystko z europejskim nazwiskiem, które nie jest hiszpańskie, a całkowicie rozumiem, jak to zrobić ludzie klasyfikują mnie jako każdą inną rasę Azjatów i Latynosów. Z tego punktu widzenia kryje się rasizm.
Możesz zapytać, jakie jest czyjeś pochodzenie etniczne; przez większość czasu cieszę się, gdy ktoś pyta. Myślę, że to wspaniale, gdy ludzie naprawdę chcą dowiedzieć się więcej o czyimś pochodzeniu. Problem nie polega na samym pytaniu; problem tkwi w zamiarze i reakcji na udzieloną odpowiedź. Jak w ogóle wygląda normalny Filipińczyk? Według dyskusji w serwisie Quora ludzie myślą, że tak powinniśmy wyglądać: krótka, brązowa skóra, płaski nos, kręcone czarne włosy i okrągłe oczy. Poza czarnymi kręconymi włosami (moje są proste), mam to wszystko. Zawsze jestem zaskoczony, gdy powiedziano mi, że nie wyglądam jak „normalni” Filipińczycy. Zastanawiam się, czy to zniewaga wobec mnie, czy ogólnie Filipińczyków. Zrozumiałem teraz, że odpowiedź brzmi: jedno i drugie.
Przypisywanie czyjegoś wyglądu do stereotypu etnicznego umniejsza ich kulturę. Automatycznie umieszcza kogoś w pudełku, a jeśli ta osoba nie zaznacza wszystkiego na liście kontrolnej, jest postrzegana jako niewystarczająco dobra dla własnej kultury lub lepsza od niej. Z tego punktu widzenia kryje się rasizm.
Czasami wydaje mi się, że ludzie chcą wiedzieć, kim jestem, tylko dlatego, że chcą dowiedzieć się, jak powinni mnie traktować. Wygląda na to, że sporządzili już listę grup etnicznych, które akceptują, i tylko czekają, żeby zobaczyć, czy mnie akceptują na podstawie tego, co w końcu powiem. Jest to widoczne w reakcjach ludzi, kiedy mówię, kim jestem; Słyszę westchnienie ulgi lub subtelne skinienie głową z aprobatą. Innym razem dostaję szokujące reakcje, przez co czuję się jak jednorożec, ale nie w dobry sposób.
Tak jak nie możemy stworzyć stereotypu całej rasy z określoną cechą charakteru, tak samo nie powinniśmy wyglądać stereotypowo. Powinieneś móc celebrować swój wygląd fizyczny, zamiast obawiać się, że może nie odpowiadać czyjegoś wyobrażenia o tym, jak powinieneś wyglądać. Krytykujemy marki i niektóre branże za to, że nie są wystarczająco integracyjne przez cały czas. Ale powinniśmy zacząć od siebie i od tego, jak myślimy o tym, jak wygląd ludzi jest powiązany z ich kulturą.
Wolałabym, żeby ktoś zapytał mnie wprost, kim jestem, zamiast tańczyć wokół tego pytania - to po prostu wydaje się bardziej autentyczne. Mogę powiedzieć, że ci, którzy pytają bezpośrednio, są naprawdę zainteresowani dowiedzeniem się więcej o mnie i kulturze filipińskiej. Jeśli czujesz, że musisz postępować ostrożnie, pytając (co jest niezręczne dla wszystkich zaangażowanych), możesz nie pytać o właściwy powód, aby zacząć od tego, lub możesz nieumyślnie wyjść jako obraźliwy. Coś do przemyślenia, gdy następnym razem spotkasz kogoś, kto wygląda inaczej niż ty.
Nauczyłem się kochać moje naturalne „lisie oczy”, zanim TikTok zdecydował, że są trendem
