Wspomnienie: Jestem w czwartej klasie, kiedy ktoś używa mojej rasy, by mnie skrzywdzić. Wykorzystuje każdą nadarzającą się okazję, by zaciągnąć kąciki oczu w szydercze szparki lub jąkać się akcentowane sylaby w chamskiej kpinie z chińskiego mandaryńskiego. Wszyscy chłopcy chichoczą z jego błyskotliwego dowcipu i przewracają oczami na moje oburzenie, ponieważ, jak mi mówią, „to tylko żart.” Jestem dzieckiem. Nie rozumiem. Dorośli w moim życiu mówią mi, że patrzę jak moja matka, a ponieważ moja matka jest piękna, ja też muszę być. Przekazała mi swoje wspaniałe (i tak, naturalne) sarnie oczy. Kocham swoje oczy. Ale teraz patrzę na nie i zatrzymuję się, Nie jestem pewien siebie. Czy moje oczy są brzydkie? Czy dlatego on to robi? Jeśli tylko ja widzę rasizm, podczas gdy nikt inny tego nie widzi, czy to w rzeczywistości rasizm? Może to tylko ostry żart? oczy, aż nawet inni chłopcy z mojej klasy poczują się nieswojo z powodu jego nieustającej wrogości do mnie i powiedzą mu, żeby zostawił mnie w spokoju. Po tym zatrzymuje się i to koniec.
Minęły lata, odkąd to się stało, ale czasami myślę o chłopaku, który spojrzał na mnie i czy pamięta, co mi zrobił. Jeśli on wie, w jaki sposób poinformował mnie, w jaki sposób podejdę do moich doświadczeń rasizmu od tamtej pory - zawsze zastanawiam się, czy to tylko żart, który traktuję zbyt poważnie.
O Fox Eye Challenge dowiedziałem się w kwietniu. Zademonstrowana przez azjatyckiego TikTokera, Daniela Ly (znanego jako @ogabg), technika makijażu Fox Eye wykorzystuje cienie do powiek o kocich oczach, korektor pod oczami rozprowadzony w kierunku skroni oraz ukształtowane brwi, aby stworzyć iluzję skośnego oka do góry. Uczestnicy wyzwania postawionego przed TikTokiem i Instagramem, ręce (bezsensownie) podciągają się do skroni, aby ich oczy wyglądały na szczególnie wyrwane. A jeśli naprawdę to kochasz, możesz pójść o krok dalej i przejść na ścieżkę chirurgiczną - procedura nosi nazwę „Fox Eyes Lift” lub „Designer Eye” i wykorzystuje rozpuszczalne szwy do tworzenia skośnych oczu w kształcie migdałów. z uniesioną brwią.
Dla większości ludzi trendy TikTok to powiew świeżości podczas kwarantanny. Ten wytrącił mnie z równowagi. Przewijając niekończące się posty #foxeyechallenge na Instagramie kilka miesięcy temu, znowu byłem czwartoklasistą, a tam był chłopiec, który ciągnął do mnie kąciki oczu, śpiewając „ching chong”. Zrobiło mi się zimno z oszołomienia. Jak się czułem skośne oczy seksowne, oryginalne i „designerskie” na białych celebrytach, takich jak Bella Hadid i Kendall Jenner, podczas gdy w tym samym czasie Gigi Hadid i Emma Chamberlain mrużyli i pochylali oczy w obraźliwej pantomimie Amerykanów pochodzenia azjatyckiego? stał się wirusowym trendem kosmetycznym, kiedy wcześniej na Amerykanach pochodzenia azjatyckiego można było z nich wyśmiać. Z jakiegoś powodu ludzie nie widzieli ironii.
Mój gniew wkrótce przekształcił się w niepewność, kiedy przewijałem komentarze. Nie było oburzonych wezwań ani gryzących clapbacków. Zamiast tego zobaczyłem płomienne emotikony i komentarze #gooffsis. I tak jak wtedy, gdy byłem w czwartej klasie, nagle poczułem niepewność. Czy to był rasista? To było rasistowskie. Wyglądało to dość rasistowsko. Ale nikt inny nie nazwał tego rasistą. Czy to tylko kolejny ostry żart, na który byłam zbyt wrażliwa? Jeśli nie starali się wyglądać na Azjatę, czy to znaczyło, że nie było to rasistowskie? Czy jest to rasizm tylko wtedy, gdy jest zamierzony? Czy wolno mi było mieć opinię? Czy straciłem rozum?
W mojej głowie rozległ się głos, będący echem szyderczych odpowiedzi na kilka komentarzy, które twierdziły, że to spojrzenie było rasistowskie. To tylko makijaż, nie traktuj tego tak poważnie. Jesteś zbyt wrażliwy na wszystko. Oczy w kształcie migdałów to powszechnie przyjęty standard urody. Czy naprawdę będziesz wariować z powodu makijażu?
Ale kiedy zatrzymałem się, by skonfrontować się z głosem w mojej głowie, sprawy się nie ułożyły. Skośne oczy nie były uważane za standard urody, kiedy należały do mnie lub do innych Amerykanów pochodzenia azjatyckiego; jeśli dobrze pamiętam, użyte w odniesieniu do nas słowa to „chinky”, „slitty” lub „ching chong eyes”. Ponadto, jeśli oczy w kształcie migdałów były powszechnie uznawanym standardem piękna, dlaczego używano ich do poniżania i poniżania Azjatów -Amerykanie od lat, stereotypizują i redukują nas do karykatury? Ten popularny trend w makijażu naśladował wygląd azjatyckich rysów, które od lat były wykorzystywane przez innych i gnębionych Amerykanów pochodzenia azjatyckiego: jak to nie było rasistowskie?
Część mnie miała nadzieję, że znajdę jakiś popularny wątek na Twitterze o tym, jak problematyczny był trend Fox Eyes; Byłem bardzo rozczarowany. Po raz kolejny zakwestionowałem własne oburzenie. Może przesadziłem.
Właściwie nie przesadziłem. Właśnie uwewnętrzniłem bycie prześladowanym na tle rasowym jako dziecko i reakcję moich rówieśników na mój emocjonalny niepokój. Społecznie wspierali jego zastraszanie, kiedy śmiali się z jego żartów (dopóki jego żarty nie sprawiły, że poczuli się nieswojo) i kiedy zmniejszyli moją zdenerwowaną reakcję. Ilekroć czułem się, jakbym doświadczał rasizmu, nagle znów czułem się jak mała dziewczynka, słysząc, że muszę „zażartować”. Myślę, że mam prawo nazwać to tak, jak to było: rasowym oświetleniem gazowym. Zinternalizowałam bycie na tle rasowym, aby unieważnić moje własne emocje i doświadczenia.
Jest coś w określeniu „gaslighting”, co sprawia, że brzmi tak oskarżycielsko. Myślę, że to dlatego, że definicja sugeruje złośliwe zamiary. Nie sądzę, żeby moi koledzy zrobili to w złym zamiarze lub w celu zmanipulowania mnie, abym zakwestionował moje zdrowie psychiczne; byli po prostu dziećmi, które prawdopodobnie słyszały lub widziały to zachowanie i bezmyślnie je kopiowały. Ale ich niezamierzone zapalanie gazu pozwoliło im uniknąć wzięcia odpowiedzialności za zranienie mnie. I bez ich wiedzy (lub dla siebie) nieświadomie przyswoiłem sobie całe to doświadczenie. Odtąd zawsze zadawałem sobie pytanie, czy to, co widzę, to rasizm, czy przesadna reakcja, czy też doświadczyłem rasizmu przez duże „R.” W porównaniu z ludźmi rasy czarnej i brązowej, jaki rasistowski ucisk naprawdę cierpiałem? Jakie miałem prawo, by twierdzić, że jestem ofiarą, skoro stereotypy Amerykanów pochodzenia azjatyckiego były „dobre”? Kiedy przez większość czasu byliśmy postrzegani jako przestrzegający prawa, odnoszący sukcesy, pracowici i inteligentni?
Posiadanie „dobrych” stereotypów przypisywanych twojej rasie jest mylące. W rzeczywistości wszystkie stereotypy utrwalają ograniczające, rasistowskie poglądy na temat tego, kim są ludzie - nawet ci „dobrzy”. Kiedy socjolog William Peterson po raz pierwszy nazwał Amerykanów pochodzenia japońskiego „modelową mniejszością” w 1966 roku za pokonywanie dyskryminacji rasowej poprzez ciężką pracę i tradycyjne rodziny (czy są jakieś pomysły na temat tego, jaka mniejszość była jego porównawczą grupą kontrolną? Powiem ci: Czarni Amerykanie), przez dziesięciolecia antyazjatyckiego ustawodawstwa uchwalonego przez rząd amerykański i internowania ich podczas II wojny światowej. Kiedy ustawa o imigracji i naturalizacji z 1965 r. Dawała pierwszeństwo wykształconym Azjatom, takim jak lekarze i inżynierowie, rząd amerykański ustanowił precedens tego, jak wyglądał „dobry” Amerykanin pochodzenia azjatyckiego: pracowity, wysoko wykwalifikowany i wykształcony. Prawdziwa historia Amerykanów pochodzenia azjatyckiego i rasizmu, z jakim się zetknęli, została przekształcona w historię sukcesu polegającą na „pokonaniu” rasizmu. Ale tak naprawdę rasizm wobec Amerykanów pochodzenia azjatyckiego, podobnie jak w przypadku wszystkich innych mniejszości, przekształcił się i dostosował do klimatu danej kultury. Podczas gdy Amerykanie pochodzenia azjatyckiego mogli wnosić swój wkład i odnosić sukcesy w praktycznych dziedzinach, takich jak medycyna czy technologia, byli po cichu wyłączani z głównego nurtu mediów, od pokazywania twarzy i opowiadania swoich historii.
Byłem w szóstej klasie, kiedy zdałem sobie sprawę, że mainstreamowe przestrzenie piękności nie przejmują się azjatyckimi dziewczynami, takimi jak ja. Nie mogłam się doczekać, żeby założyć eyeliner, tak jak wszystkie inne dziewczyny w szkole zaczynały to robić. Nie pomogło to, że moi rodzice go zakazali, co tylko uczyniło mnie jeszcze bardziej zdeterminowanym, by go nosić. Wyciągnąłem z mojej skarbonki kieszonkę pełną ćwiartek i kupiłem od Targetu granatowy eyeliner. Moje podekscytowanie zmieniło się w zmieszanie, kiedy przyłożyłem go do górnej linii rzęs. Liner był ukryty za moją monolidą.
Jak każdy dobry Amerykanin pochodzenia azjatyckiego przeczesywałem artykuły internetowe i magazyny, aby studiować techniki monolityczne. Wskazówki, które znalazłem, denerwowały mnie. Delikatnie rozprowadź kolor na całej powiece. Użyj taśmy z podwójną powieką. To nie była rada, którą otrzymywali moi przyjaciele. Nie powiedziano im, żeby przykleili skórę oczu do odpowiedniego kształtu lub nałożono makijaż tak dyskretny, że był niezauważalny. Powiedziano im, aby obejmowali oczy i używali odważnych kolorów do wyrażania siebie. Przesłanie było niewypowiedziane, ale było jasne: Amerykanie pochodzenia azjatyckiego nie pasują do przestrzeni piękności.
Uraza jątrzyła się we mnie przez całą drogę do liceum. Zacząłem nienawidzić swoich oczu. Nienawidziłem tego, jak chłopcy znęcali się nad mną z ich powodu, kiedy byłem dzieckiem. Nienawidziłam tego, jak powstrzymywali mnie od uczestniczenia w eksperymentach piękności, tak jak moi przyjaciele. Nienawidziłem ich, ponieważ nie było dla nich miejsca w mediach głównego nurtu. Nienawidziłem tego, jak sprawiali, że czułem się, jakbym naprawdę nie pasował. Nienawidziłam tego, jak brzydko się przez nich czułem.
Oczywiście to się nasiliło. Nauczyłem się nienawidzić mojej wrażliwości. Nienawidziłem tego, jak głośno byłem. Nienawidziłam siebie za to, że kocham takie rzeczy jak literatura i sztuka. Ale przede wszystkim nienawidziłam czuć, że walczyłam o akceptację bycia sobą. Dlaczego po prostu nie mogłem urodzić się bardziej dostosowany do azjatycko-amerykańskich stereotypów bycia cichym i skoncentrowanym na STEM? O wiele łatwiej byłoby mi po prostu dostosować się do stereotypów, których wszyscy ode mnie oczekiwali, niż próbować wykroić swoją wyjątkową tożsamość.
Miałem szczęście, że byłem w liceum ze względu na wzrost popularności azjatycko-amerykańskich YouTuberów. Spożywałem ich samouczki z wściekłym głodem. Dali mi pełne uderzenia, zadymione oczy i dramatyczne rzęsy. To było magiczne uczucie patrzeć, jak oczy takie jak moje zmieniają się w coś tak okrutnie oszałamiającego, że po prostu nie można oderwać wzroku. Mimo że byłem widzem, czułem się widziany w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie czułem.
Dzięki tym YouTuberom na nowo nauczyłem się, jak kochać i akceptować moje monolidy jako coś pięknego w sobie, które można pokochać, nawet jeśli główne przestrzenie piękności nie pokochały mnie. Ale zajęło mi lata bardzo świadomej i ciężkiej pracy, aby przerwać wstrętny głos, który żył w mojej głowie bez czynszu. Jeszcze dłużej zajęło mi uświadomienie sobie, jak bardzo kocham swoje oczy. Kiedy teraz patrzę na siebie w lustrze, widzę oczy, które odziedziczyłem po mojej imigrantce, oczy, które uczyniły mnie celem rasizmu - i nie zmieniłbym w nich niczego.
I to jest problem, który mam z Fox Eyes Trend. Popularyzacja i włączenie do głównego nurtu spojrzenia na nie-Azjatów stanowi przejaw samoakceptacji (fizycznej i emocjonalnej), nad którą poświęciłem wiele lat. Czuję to samo odrzucenie i niepewność, które czułem jako dziecko, kiedy ludzie nadal uczestniczą w tym trendzie bez zastanawiania się. Wiem, że większość ludzi robi to bez złych intencji. Ale nie sądzę, by brak złych intencji usprawiedliwiał ból rasowy. Nie usprawiedliwia stosowania historycznie rasistowskich technik makijażu i rasistowskich traumatycznych zniekształceń twarzy, aby naśladować azjatyckie rysy jako modną i egzotyczną estetykę.
Wiem, że nie mogę powstrzymać ludzi przed zrobieniem spojrzenia na Fox Eyes lub wykonaniem „Designer Eye Lift”. Ale zanim pozują do zdjęcia lub umówią się na konsultację, chcę, żeby pomyśleli o tym: wciąż pamiętam pierwszego chłopca, który kiedykolwiek wykorzystywał moją rasę, aby mnie skrzywdzić. Pamiętam wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek wykorzystali moją rasę, aby mnie skrzywdzić. Dlatego do wszystkich, którzy nazywają Fox Eyes „tylko trendem urodowym” w roku 2020, pytam - czy osoba, którą ty chcę być?
Jak rozmawiać z rodziną i przyjaciółmi o rasizmie, według ekspertów
